Mogę pomarzyć ale nie muszę ;-)

   Odpoczęłam trochę po rehabilitacji i wróciły dawne przemyślenia. Widocznie muszę się podzielić bo.... inaczej się uduszę ;-)
Tak się złożyło, że udało mi się obejrzeć spektakl "Boska" w teatrze Krystyny Jandy. Za jakiś czas ukazał się film z Meryl Streep w " Boska Florence".
Krystyna Janda jest boska jako "Boska". Wykreowana postać jest urocza. Wzbudza wielką sympatię, od pierwszych chwil wspiera się ją z całych sił i kibicuje, żeby powiodły się jej plany. Przede wszystkim dlatego, że jest bardzo śmieszna w  swych działaniach. Publiczność ryczy radośnie.
Pomimo  prostoty w osiąganiu celu budzi współczucie bo właśnie wszyscy się śmieją w prawdziwym życiu.
Po przedstawieniu usłyszałam, i w sumie podzielam opinie o odniesionym sukcesie: bogatemu wszystko wolno, można kupić sobie sławę , oraz kabaret wszyscy lubią, więc za tak wyjątkowy warto zapłacić.
Ujęła mnie też postawa: pyta jej mąż, czy nie boi się, kiedy miała zapłacić za występ w Carnegie Hall? Boska odpowiada: ja się już niczego nie boję, przewodniczę kilkunastu Klubom Kobiet.
 Pewnie z tego powodu stała się ikoną, wzorem dla kobiet, które powinny realizować siebie bez strachu.

Film" Boska Florence" to już jest inna bajka.

 Bardzo dowcipny, świetna obsada, genialnie zrobiony bo zwraca uwagę na bardzo istotne wartości Oparty jest na biografii więc poznajemy prawdziwą postać w szerokim zakresie. Przez to odniesiony sukces, wygląda zupełnie inaczej. Nie jest fanaberią, zachcianką bogatej osoby.
Zachęcam do obejrzenia, to bardzo wzruszający film dzięki temu, że jest mnóstwo śmiesznych gagów, dowcipnych sytuacji więc nie jest taki oczywisty.

Mnie zdumiały opinie typu: marzenia się spełniają lub trzeba realizować swoje marzenia itp Prawdę mówiąc nie rozumiem na jakiej podstawie zostały takie sformułowane. W każdym razie dla mnie postać Florence jest zaprzeczeniem tego.
Osoba poważnie chora na szczęście trafiła na ludzi, którzy wspierali ją w pragnieniu zostania śpiewaczką bo nieoczekiwanie została bogata, odziedziczyła spadek, więc mogła sobie na to pozwolić. Ze współczucia, wiedząc o traumatycznych przeżyciach z młodości, nie chcieli jej odbierać radości i oszczędzali  prawdy o zupełnym braku talentu.

W wywiadzie z Hugh Grantem, który kreował postać męża, usłyszałam, że pomaganie Florence sprawiało, że człowiek czuł się lepiej :-) Może dlatego, że ją kochał?

"Boska" umiera przeczytawszy bardzo ostrą krytykę jej śpiewu i wystawianie się na pośmiewisko.

Przypominam,że marzeniem Florence było nauczyć się śpiewać a nie być sławną.
Nie nauczyła się, w dodatku uświadomienie sobie tego ją zabiło.

Więc po co to się tak upierać?
Oczywiście każdy żyje jak umie ale żeby w marzeniach upatrywać złotego środka na szczęście w życiu to chyba przesada.
Oczywiście warto mieć cel, pasję i szukać sposobów jego osiągnięcia. Często odnosi się sukces.

Wydaje mi się, jednak, że marzenia bardzo ograniczają. W dążeniu do zaspokojenia konkretnego pragnienia nie widzi się tysiąca wspaniałych możliwości do realizacji siebie, do rozwoju.

Kiedyś usłyszałam : życie bez marzeń jest nudne.\

No nie sądzę.

Nudne jest nie korzystać z wielkich możliwości człowieka.

Film w dodatku jest o miłości. Też nie takiej prostej.
W każdym razie: Ona była najważniejsza dla  Niego.
To ja tak zawsze chciałam.

Ale na miłości to ja się nie znam. Jeszcze pogląd na to może mi się zmienić.
A może nie na to, tylko na całą resztę :-))