Sięgając pamięcią...

     Przyłączyła się do grona moich czytelniczek Ania, która bardzo ceni samoakceptację, wiarę w siebie, która dodaje skrzydeł. Bardzo mnie to wzruszyło, bo i dla mnie te odkrycia były krokiem milowym w rozwoju.
Niedawno ktoś zwrócił mi uwagę na posta ze stycznia zeszłego roku. Zajrzałam więc, żeby sobie przypomnieć co się działo. I z radością stwierdzam, że przeżyłam i w dodatku pomyślnie załatwiłam  trudne sprawy, które nade mną wtedy wisiały . Jestem coraz bardziej samodzielna, radzę sobie i utwierdzam się w przekonaniu, ze wybrałam dla siebie słuszną drogę rozwoju. Myślę, ze przede wszystkim, sukcesem moim jest, zdolność, aby otworzyć umysł. Coraz lepiej wyłapuję wszystkie korzystne aspekty danej sprawy.
Człowiek nie wie co jest dla niego tak naprawdę dobre, więc ja nie mam szczególnych marzeń, ot ogólne, nie bać się, nie chorować, nie klepać biedy, czyli jako taka pomyślność, a resztę zostawiam przypadkowi. Sama jestem ciekawa co będzie, hehe Polubiłam to radzenie sobie bez walki. Nie jestem wojownikiem jednak i bardzo się cieszę, ze znalazłam drogę, która daje wolność za uczciwość i szczerość .
Esencja elementu Ziemi jest we mnie niezmiennie. Jak ja się cieszę, że ją odzyskałam!!! I to to ceni sobie Ania :-)

Znajomi, którzy się wówczas miotali, na szczęście ustalili granice i już im lżej.

A najbardziej się cieszę, że osoba bardziej szlifowana, zyskała naprawdę mistrzowski rys. Tak to już jest, wiem po sobie, że udaje się ożyć, jak przysłowiowy feniks z popiołów i dzięki temu zyskuje się kolejną sprawność, np. wiarę w siebie, której się tak łatwo nikt nie zniszczy :-)


Wróciłam też do posta z 2016 Ale miło. Dawne dzieje, ale ktoś przeczytał, więc byłam ciekawa, co tam interesującego albo głupiego znalazł, hehe
Z wielką radością pisałam o tym, jak  fascynujące dla mnie osoby kalekiej jest pisanie bloga. To był naprawdę świetny pomysł, co prawda, nie spodziewałam się, że taki osobisty przybiorę styl. Wiele osób się zniechęciło, ale też zainteresowały się osoby, które lubią pomyśleć co tam w trawie piszczy :-) Normalne, jeden potrzebuje tego, a inny czegoś innego. Inne jest przecież spojrzenie na świat osoby kalekiej, a inne zdrowszej, nie musi się podobać, zależy w jakiej samemu się jest .kondycji.


Przypomniałam sobie, że zabolała mnie  krzywdząca opia , urzędnika. Po takim czasie, stwierdzam, że miał rację. Mój przypadek nadawał się do leczenia a nie kary.
Po prostu nie znalazłam lekarstwa przez 25 lat, pewnie dlatego, że nie szukałam tam gdzie trzeba. Podstawą udanej kuracji znaleźć przyczynę choroby, a to nie zawsze jest takie oczywiste.
A może ja nie miałam znaleźć lekarstwa na to, tylko to doświadczenie zmusiło mnie do odnalezienia innej wielkiej wartości.
Gdybym żyła  w udanym związku, byłabym zadowolona pewnie i nie szukała szczęścia.
Bo przecież, po co szukać dziury w całym.

 A tak, musiałam poszukać i znalazłam :-)


Kalanchoe rośnie jak szalone. Widocznie mu się u mnie podoba :-)

Miłego dnia życzę :-) Zwłaszcza,że idzie ciepło:-)