Coś się stało?

Zachwycił mnie ten widok. Wracałam od lekarza rehabilitanta bardzo rozbawiona, a niebieskie niebo i zachodzące słońce, które takim blaskiem odbiło się na wieżowcu, dopełniło tego stanu.  Rozbawienie akurat nie było spowodowane dobrymi wieściami, tylko raczej, jak to napisał Miłosz " :jest taka cierpienia granica, kiedy się uśmiech radosny zaczyna...."terminem rehabilitacji z NFZ na 2020 rok.

Po budynku, gdzie chodziłam na ćwiczenia tai chi już śladu nie ma. Zrobiło się miejsce na niebo, patrząc od mojej strony. Zachwycił mnie ten kolor nieba :-)

   Od kilku dni biję się z myślami, czy napisać o przykrej sytuacji, która mi się przytrafiła, bo pomyślałam sobie, że nie ma co pluć żółcią. Dziś zobaczyłam sens i szczęście w tym co się wydarzyło
Rozmawiałam ze znajomą, która często jest rozgoryczona tym co się dzieje wokół niej, z nadzieją, ze ją jakoś uspokoję. Od słowa do słowa wyszło na to, że zaplanowała sobie coś innego, a to co robiła nie przynosiło spodziewanego efektu i w końcu uciekła się do szantażu.
Wściekałam się na takie postawienie sprawy. No i powiedziałam dwa słowa, jedno bardzo brzydkie.
Bardzo przykro mi się zrobiło, bo poczułam się oszukana i bezradna, że nie poznałam się na człowieku, że może to jest intrygantka, a to zmienia mój stosunek do niej.
Skończyło się wielką obrazą na mnie, nie tylko tej jednej osoby.
Pewnie dlatego, ze inni pomyśleli, jak ja mogłam. Bo przecież tak naprawdę nikt nie wie o co chodzi. Może znają wersję tylko tej osoby?.
W sumie mogłabym się tłumaczyć, opowiadać itp. ale w sumie pomyślałam sobie, że w końcu muszę się nauczyć, żyć z tym, że ktoś o mnie źle pomyśli.
Wygląda na to, że kilku bliskich stanie się dalszymi ludźmi.
Trochę kiepsko zważywszy, ze zbliżają się święta, ale trudno.
Nie żałuję niczego i nie cofnęłabym wypowiedzianych słów. I nie boję się, że zachce mi się płakać. Rozpuszczę i ten ból

A dziś na ćwiczeniach mnie olśniło.
 Widocznie potrzebne jest, abym już nie patrzyła, nie martwiła się, nie ingerowała w jej życie. Przecież, nawet jeśli ktoś prosi o pomoc, nie zawsze można to zrobić. Tylko samemu można sobie pomóc.Skoro do tej pory moje wsparcie nie rozwiązało problemów, to najlepszy dowód na to, że tak jest. Może nie było innego sposobu, jak tylko się strasznie poróżnić.
I żeby nie było, to jest dar dla mnie, już się nie będę o nią denerwować :-)
Każdy ma swoje życie do przeżycia, często dopóki nie doświadczy nie zrozumie. Ciesze się, że ja nie będę w tym przeszkadzać i  uszczęśliwiać na siłę.
Super, że już stać mnie na to  :-))

Przypomniał mi się wywiad z Wojtkiem Pszoniakiem, w którym powiedział : życia nie można wyreżyserować. A jeśli ktoś myśli inaczej, to się myli.


No cóż, wygląda na to, że ..." tak naprawdę nie dzieję się nic i nie stanie się nic, aż do końca.... "