.... w typie dobra rada ;-) i bombki

   Kiedy tak robię bombki na aukcje dla schroniska, przychodzą mi do głowy różne psie myśli. Pomyślałam sobie, że teraz to i ja mogę udzielać dobrych rad dla ludzi po przejściach . Co prawda inne niż te, które dostawałam gwarantujące szczęście, dostatek, powodzenie w życiu. Niestety one mnie jeszcze bardziej pogrążały bo świadczyły o tym, że jestem sobie winna, że mi się nie wiedzie tak jak bym chciała. Wszystko przez to, że ma złe nastawienie. Odmieni się kiedy zacznę... (najbardziej popularne stwierdzenie)... kochać siebie.
Nie mogłam zrozumieć, co na to wskazuje, że tak nie jest? Bo troszczę się o innych, martwię się kiedy dzieje się krzywda, pomagam kiedy mogę? Dochodziły mnie głosy, że może za bardzo, że czasem trzeba być egoistą, że to jest gwarancja szacunku, docenienia i miłości innych.
Nie wyobrażam sobie takiego sposobu życia. 
Na szczęście, nie w tym znalazłam ratunek.
Okazało się, że było mi bardzo potrzebne nauczyć się asertywności, akceptacji siebie, szacunku dla siebie. Ale te umiejętności, u mnie, rozwijały się stopniowo, aż doprowadziły do uświadomienia sobie najbardziej cennej właściwości dla mnie, do odwagi. 
Nie będę się rozwodzić czemu to takie ważne i warto to mieć. Każdy sam sobie o tym pomyśli.
Bo tak jak ze wszystkim, zależy od tego co się chce osiągnąć. Czy całą energię spożytkuje się na to, żeby dostawać cudne buty, czy zechce się osiągnąć inne sukcesy. A osiągnięcie sukcesu często związane jest z jakąś bolesną rewolucją najpierw.
    Na zajęciach tai chi, instruktor podszedł do mnie  i poprawił wykonywanie ćwiczenie. Za chwilę spytał wszystkich, jak się czują. Koleżanka powiedziała, że coś ją tam boli. Instruktor prosił, żeby pokazała, a potem polecił podnieść wyżej ręce wykonując to ćwiczenie. Potem spytałam, dlaczego mi nie kazał podnieść rąk, miałam dużo niżej przecież. I wtedy usłyszałam, to co myślę, uspokoi wszystkich z udzielaniem jednej najlepszej rady, ćwiczenie trzeba dopasować do każdego indywidualnie. To ma przynosić pożytek,. Dla kogoś kogo bolał kręgosłup piersiowy, ręce muszą być podnoszone wyżej, a innemu potrzebne, żeby ustawić dłonie w jednej płaszczyźnie.
Każdy jest inny, i na różnym poziomie rozwoju, więc trzeba do siebie dopasować rozwiązywanie problemów.

No właśnie, o tym się często zapomina, albo po prostu nie wie o takiej zasadzie. Albo tak ogólnie to jasne, ale w szczególe, to o tym się nie myśli.

A już najbardziej mnie teraz śmieszy, kiedy pomyślę, że dostawałam rady, że trzeba to czy tamto myśleć czy czuć, tylko nikt nie mówił, jak to zrobić.
To znaczy, często w wierze ludzie odnajdują ukojenie. Szacunek wielki. Ja nie.
Nawet ubolewano, ze ja nie miałam żadnych  widzeń, czy objawień, będąc tak długo w śpiączce.
Uświadomiłam sobie za to, potem, prawdę tybetańskiego mistrza, że umysł jest pusty :-)
Kiedy się przebudziłam, zaczęłam dostawać szału, wszystkie straszne myśli napływały z ogromną siłą. Kiedy spałam byłam spokojna jak dziecko.
A myśli skąd się biorą? Sami je tworzymy, przy wielkiej współpracy otoczenia.

O naturze umysłu i jak nad nią zapanować nauczyłam się dzięki Nauczycielowi BON.
I dzięki temu odnalazłam wartość najbardziej mi potrzebną.

Pierwszy raz doświadczyłam uczucia spokoju, kiedy skłamała na moją niekorzyść osoba, która była moim idolem. Przeżyłam to strasznie, ale po kilku dniach, pomyślałam sobie z radością, że teraz to już się nie boję niczego. Mówię, robię, i myślę co potrzebuję, żeby zachować szacunek dla siebie. Bo wszystko może się obrócić przeciwko mnie, więc nie ma się co martwić czy ktoś to doceni czy nie.
 I  czuję się z tym świetnie.

Oczywiście, tym jak wszystkim, można usprawiedliwić swoją próżność, egoizm, ale ja, dzięki temu zrobię wiele pożytecznych rzeczy dla innych.
Nie zmienił się cel mojego życia, zmienił się tylko, sposób jego realizacji.
A najbardziej odwaga przydaje się do rozpuszczania bólu . Bo aby tak się stało, trzeba mieć odwagę i pozwolić sobie na to, żeby spojrzeć swojemu bólowi w oczy.
A generalnie, przyjęte jest, żeby  nie myśleć o przykrych rzeczach.
Ale jak to się robi, żeby naprawdę być radosnym człowiekiem, to już kto zechce, nauczy go Tenzin Wangyal Rinpocze :-)

Zaczęłam pisać posta z zamiarem pokazania bombek dla schroniska, ale wyszło inaczej.
O tym napiszę następnym razem ale bombki już pokażę.


Pozdrawiam Was serdecznie