Ale miło...

    Bardzo dziękuję za tyle serdeczności i życzliwości dla mojej "nie"skromnej osoby. hehe. Wzruszyłam się, że tyle osób lubi czytać to co piszę, a to znaczy, że lubi mnie.
Kochani, pisanie bloga to był jeden z super pomysłów na życie w nowej odsłonie. Oczywiście samo w sobie pisanie okazało się bardzo przydatne dla mojej koncentracji dla mojego ducha ale też dzięki temu, że tu się znalazłam poznałam wiele ludzi.
Przy okazji pisania o sobie zaczęłam czytać co robią inni, czym się fascynują, z czego cieszą, ich pasje i po prostu życie: rozterki, dylematy, sukcesy i radości. A przede wszystkim ucieszyłam się, że u wszystkich świat jest piękny :-D
A to miniaturowe akcesoria i roślinki, a to eleganckie lale wystrojone jak  na bal, żywe stworzenia hasające po podwórku, przyroda szczęśliwie budząca się do życia, przerobione zwykłe graty w niezwykłej urody sprzęty i bibeloty fantastyczne wytworzone z resztek, albo arcydzieła zrobione na drutach, na szydełku albo uszyte.
Może coś pominęłam ale zapewniam,że wszystkich, których odwiedzam podziwiam,szanuję, a nawet bardzo lubię.
Koleżanka, która mnie zachęciła do pisania bloga ma bardzo dobre relacje z blogowiczami i zapewniała, że to bardzo przyjazne środowisko. Co prawda uprzedzała, że trzeba się liczyć,że nie każdemu może się spodobać co napiszę i krytykę trzeba przyjąć na chłodno i tyle.
Pomyślałam sobie, że takie ćwiczenie to dopiero mi się przyda. ;-)
Co prawda nie hasam po blogach dużo i nie zaczepiam ludzi za często bo mam małe możliwości. I ćwiczę i robię zwykłe rzeczy ale wszystko mi idzie powoli i dużo się męczę więc muszę odpoczywać. Ale zaglądam to tu, to tam i wtykam swoje trzy grosze.
Oczywiście na żadne chamstwo i ostrą krytykę nie chcę się natknąć i na razie (tfu, tfu) nie miałam takich odzewów.
    Mój post w realu ktoś wykorzystał przeciwko mnie.
   Trzeba przyznać,że tego się nie spodziewałam.
Tak jak pisała koleżanka, prawda nie musi być bolesna i ja absolutnie nie sądziłam, że to przypłacę rozpaczą.
Napisałam o kimś w wielu superlatywach, doceniłam to wszystko co wspaniałego uczynił. Tak mam, że podziwiam wszystko co dobrego się zrobiło.
Radość wielka ogarnęła tą osobę, ja myślałam,że dlatego, że ja takie rzeczy pamiętam i cenię, a tu okazało się, że owszem, radość, ale raczej z tego, że można usprawiedliwić że się ma mnie w... tym, no, w nosie. Przecież nikt nie jest doskonały
      Mało tego, ja to dopiero się ucieszyłam, że ta osoba przeczytała, bo wcale się nie spodziewałam. Chciałam poruszyć serca tak  w ogóle.
No i poruszyło się serce ale nie w tym kierunku co bym chciała.
Tak to życie płata figle,
Ale może jednak coś dobrego z tego jeszcze wyniknie.

W każdym razie, serca innych poruszyłam i poruszam. To jednak mam jakiś talent. :-D


A dziś szpaczek siedział na przeciwko mojego okna wesoły