Czas pokaże..

    Przeczytałam już dwie sporaśne książki. Jestem z siebie dumna. Tak jak przypuszczałam, niebawem będę czytała jak kiedyś i mój świat stanie się jeszcze ciekawszy.
Zabrałam się teraz do czytania albumu o Tybecie. Koleżanka już dawno mi go pożyczyła bo wie, że ten temat mnie interesuje ale do tej pory tylko zdjęcia obejrzałam. Jestem uszczęśliwiona ogromnie, że wreszcie czytam o wspaniałej kulturze, religii, kraju.

Justem dopiero na początku albumu, ale na każdej stronie niemalże, jest jakaś ciekawa historia.
Mnie poruszyła opowieść, której sens bardzo przydaje się w dzisiejszym świecie w naszych czasach.

"Maripa, dożywszy sędziwego wieku, mieszkał wraz z synem w niewielkiej glinianej chacie.
Pewnego razu zginął im rumak. Cała wieś  opłakiwała stracone zwierzę, tylko stary Maripa ze spokojem kręcił młynkiem i wciąż odmawiał mantrę. Każdemu, kto współczuł mu z powodu straty jedynego konia,odpowiadał:
- skąd możesz wiedzieć co jest dobre a co złe? Czas pokaże.
Po kilku dniach, ku zdumieniu całej wioski, koń powrócił wraz z kilkoma dzikimi końmi. Wszyscy gratulowali mu powiększenia stada. a staruszek obracając młynkiem wciąż powtarzał:
- Wdzięczny jestem losowi, ale cóż można wiedzieć. Czas pokaże.
Niebawem dosiadając ognistego, narowistego rumaka, syn Maripy wyleciał z siodła i upadając złamał nogę. Tym razem cała wioska współczuła starcowi z powodu nieszczęścia jakie spotkało jego jedynego syna. Maripa, nie rozstając się ze swoim młynkiem modlitewnym recytował mantrę i mówił:
- Budda jest łaskawy. Jestem wdzięczny za życie syna. Zobaczymy co przyniesie czas.
Niebawem do wioski zawitał oddział oficerów poszukujący rekrutów. Zebrano wszystkich chłopców, tylko syn Maripy - z pogruchotaną nogą - pozostał
A starzec wciąż powtarzał:
- Om mani padme hum.
Tym razem mieszkańcy wioski gremialnie stwierdzili, że to dzięki nagromadzonej dobrej mocy, powstałe przez ciągłe odmawianie mantr los jest przychylny Maripie "


Moja babcia dużo się modliła, była katoliczką, ale też miała swoje powiedzenie uspokajające:
- Masz - nie ciesz się,  nie masz- nie smuć się.

:-D

Kumbum to najbardziej znany czorten w całym Tybecie. Pierwszy Kumbum został założony za rok ognia owcy 1427. Kumbum w wolnym tłumaczeniu oznacza "Sto tysięcy świętych wizerunków". Ma wysokość dziewięciu pięter, ma symbolizować mistyczną łączność między makrokosmosem a mikrokosmosem i człowiekiem który odbywając korę przez kolejne piętra Kumbum, skraca swoją duchową drogę do zbawienia . Dziewięć to magiczna liczba.
Na drugim piętrze znajduje się szesnaście kaplic. Odwiedzanie tych kaplic pomaga buddystom żyć zgodnie z ich wiarą. Muszą oni, by osiągnąć całkowite oświecenie: uwolnić się od pożądania, pragnień, wszystkich nawyków, kłamstwa i fałszu, które wynikają z ich przywiązania do rzeczy materialnych, doczesnych.

Mnie też tego uczyli na religii, no może za wyjątkiem przywiązania do rzeczy materialnych, doczesnych.

Bardzo się cieszę, że dostałam album o Tybecie.  Chciałabym, żeby nie zginął ten świat, ta kultura,ta mądrość.

Czas pokaże......