To właśnie dlatego

widzę taki świat. 

Skoro ja to potrafię, to każdy :-)

A wydawało się, że nigdy nie wyjdę z rozpaczy, a jednak..

Pamiętam, że kiedyś (na początku pisania) postawiłam sobie za cel: być szczęśliwym człowiekiem i że będę w tym mistrzem. Wszystko wskazuje na to, że dokonałam tego. W każdym razie, mam terapeutę mistrzów olimpijskich, hehe

Uściski serdeczne dla pana Piotra Małachowskiego, który mi pomógł!!!

 Uściski serdeczne dla Tenzina Wangyala Rinpoche, który mnie nauczył jak to osiągnąć!! (nie znamy się, a  jest moim najlepszym przyjacielem, hehe)

 Dziś mamy w Warszawie słoneczny dzień. Byłam na ćwiczeniach w Parku Bielańskim na zakończenie lata. To pewnie ostatni raz w tym roku, a jak stwierdziła nasza koleżanka blogowiczka, ćwiczenie na świeżym powietrzu przynosi wielką frajdę, więc trochę żal, że już koniec. Niemniej na razie, humor dopisuje, to popatrzyłam jakie piękne mam pelargonie. Kot oddaje mój zachwyt bardzo wyraźnie.
Mam nadzieję, że mój entuzjazm się wam udzieli :-)

 Tu jest rój muszek, dlatego tak się obraz rozmazał. Ale troszkę jest uroczy ;-)

 Tak sobie pomyślałam, że spojrzenie na pelargonie jest takie jak spojrzenie na życie.
Dobry nastrój, pozytywne podejście do życia już spowoduje, że jest pięknie.

Ale tak samo jak na kwiaty, można w taki sposób spojrzeć na  wszystko co się dzieje i zauważyć ... cuda.
W każdym razie ja to tak widzę i bardzo mi z tym dobrze. Więc tego wszystkim życzę!!

Chodzę znów na rehabilitację i pani zawsze pyta, co chcę, żeby robić, co boli. Zanim zacznę jęczeć, śmiejmy się, że to cud, że tylko tyle....
Ale to już zasługa, że "Tam na Górze mnie lubią"

Popłakałabym sobie ze wzruszenia.....i ze szczęścia!!!